Rozważania rozgoryczonej staruszki,zupełnie nie countrowe

Ana

Może to nie najodpowiedniejsze miejsce na takie rozważania,ale jestem już tak rozgoryczona,że muszę się wygadać.Ci co mnie znają bliżej wiedzą ,że od kilku lat zmagam się z ciężką chorobą.Do tej pory jakoś sobie radziłam i starałam funkcjonować w miarę normalnie.Chyba mi się to nawet nieźle udawało,bo mniej zorientowani nie wiedzieli że jestem chora.Niestety w maju straciłam pracę.Biuro w którym byłam zatrudniona w ramach oszczędności zlikwidowało kilka etatów.W swojej błogiej naiwności wydawało mi się,że z moim doświadczeniem nie będę miała problemów ze znalezieniem nowego zatrudnienia,nic bardziej mylącego.Jestem za stara,nie liczą się wiadomości,umiejętności,doświadczenie....liczy się to,że nie mam dwudziestu lat i nóg wyrastających z migdałków.
Czy ludzie w mojej sytuacji są skazani na powolną wegetację? bo co to za życie bez pracy,kontaktów z ludźmi,siedzenie i nic nie robienie pomału zabija,a ja chciałabym jeszcze żyć,coś robić,czuć się potrzebną i oczywiście zarabiać,bo choroba niestety w naszym kochanym kraju kosztuje.Codzienne wyjście do pracy mobilizuje do wstania,koncentruje myśli na innych rzeczach nie na rozważaniu co cię boli.Żeby mieć wrażenie,że coś robię zaczęłam tkać z koralików,próbkę swojej pracy wrzuciłam w dziale"sprzedam"ale nie jest to szczytem moich marzeń.Chcę do ludzi!!!!

nawigacja

A co Ty Ana robiłaś w tej pracy albo co byś chciała robić "wśród ludzi"?

Ana

Analityk działu transportu- nadzorowałam pracę 130 kierowców a co za tym idzie i samochodów.Likwidacja szkód komunikacyjnych,nadzór czasu pracy,koordynacja tras,rozliczenia paliwa to w wielkim skrócie czym się zajmowałam a czym bym chciała.....to chyba w dzisiejszych czasach nie ma większego znaczenia,ważne kto i w jakim celu będzie chciał mnie zatrudnić, chciałabym zajmować się czymś co pozwoli mi być w ruchu i pomiędzy ludźmi,nie potrafię siedzieć w domu i gotować obiadków, w moim przypadku praca dawała mi kopa do funkcjonowania,mobilizowała do wstania i wyjścia z domu.Nie ma nic gorszego niż siedzenie i roztrząsanie jaki to człowiek jest biedny i chory.Praca była moją ucieczką od choroby.Zawsze rozsadzała mnie energia i teraz ta energia popycha mnie do przodu,każe szukać wyjścia z wydawało by się beznadziejnej sytuacji.Bezczynność pomału zabija a ja chciałabym jeszcze trochę pożyć.
Moją miłością są samochody,wiele lat startowałam w rajdach , nieskromnie przyznam z bardzo dobrymi wynikami,byłam współorganizatorem wypraw i imprez motoryzacyjnych,niestety choroba uniemożliwiła mi starty ( mam uszkodzony kręgosłup) ale tylko kręgosłup,mózg i ręce mam zdrowe i sprawne,mogę robić wszystko,no powiedzmy prawie wszystko Wink

Aniu,jeśli masz coś konkretnego na myśli to odezwij się na priva

Huberts

Nie wiem czy moja podpowiedź jest dobra, ale może spróbuj w Automobilklubie Polskim, Warszawskim czy jakimkolwiek. Powinni tam potrzebować ludzi z takim doświadczeniem. Niedługo duże (na pewno jedno z najbardziej widowiskowych i medialnych) wyzwanie organizacyjne przed nimi, Rajd Barbórki. Może chociaż na wolontariat się załapiesz??? Zawsze pozwoli Ci pozostać w ruchu a nie "gotować obiadki".

Jak mi coś przyjdzie do głowy jeszcze to napiszę.

Pzdr.

Ana

Hubert dzięki za dobre słowo i podpowiedzi,na razie szukam dalej i staram się za bardzo nie wkurzać,niestety czasem mnie ponosi i wtedy muszę się wygadać.